İşte  gitti.. Eski  yılı   bir  dünya   sitem  ve  suçlamalarla  geride  bıraktık.. Bir  yenisiniyse  kutlamalar,  alkışlar,  beklentiler  ve  umutlarla  karşıladık.. Görünen o ki,  herkes  yeni  senenin  mucizeleriyle  donanmanın   ve  dolayısıyla  arzularına  kavuşmanın  derdinde..

Ancak,  bu  istek  ve  beklentilerin   gerçek  olmasını  çok  arzu  etmemize  rağmen,  ardından büyük  hayal  kırıklıklarının da  yaşandığını  hepimiz  biliyoruz..  Kim  ne  derse  desin,  sadece  ve  sadece   KADER..  Yaşamımızda ki  gerçeklerde  onu  gösteriyor ki,  hayatta   Kader  ne                                           isterse   o  oluyor  arkadaş..  Eski  yıl,  yeni  yıl..  Hepsi  hikaye..

    Bu  yılı  aynı  güzel  duygular  içersinde   neşeyle  karşılamak  için,  son  haftayı  arkadaşlarla  birlikte,  birbirimize  ufak  tefek  hediyelerle  jestler  yaparak,  tebessümler  eşliğinde geçirdik.   30  Aralık  günü  eşimden,  çocuklarımdan  manevi  değeri  büyük  olan  hediyeler  aldım..                O  akşam  İzmit  Belediye  Başkanı  Nevzat  Doğan  misafirimiz  oldu  ve  onunla kahvelerimizi  içerken   son  derece  tatlı  ve  içi  özellikle   İzmit  dolu  bir  yeni  yıl  sohbeti  yaptık.. 31 Aralık  Perşembe  günüyse  bir  kurye  şirketinin   adıma  getirdiği  sürpriz   paket,  yeni  bir  mutluluk  yarattı  ruhumda.. Çünkü,  desteklediğim   toplumsal  çalışmalar  karşılığında   veya  diğer  sosyal  katkılarım  karşılığında   ben,  böylesi   jest  ve  inceliklere  alıştırmadım  kendimi..                Ya da,   insanların   emeğe   karşı   yaklaşımlarını  adım  gibi  bildiğimi  sandığım  için  olsa  gerek,  hiç  beklemedim.. Ama  öyle  değilmiş  işte.. Sevgili  Müge  Anlı,  öncü  olduğu  fevkalade  faydalı   sosyal  projenin   sadece  yanında  olduğumu  ve  desteklediğimi  duyurduğum  ve  kaleme  aldığım  için  bana  çok  farklı  bir  sunum  içindeki   çikolatalar  kadar   tatlı   yeni  yıl   hediyesi  yollamıştı.. Doğrusu   hem  mutlu  oldum,  hem de  önere.. Demek ki   desteği,  ufacıkta  olsa  katkıyı  ve  emeği  önemseyerek  değerlendiren de  varmış.     Teşekkürler  sevgili  Müge  Anlı.. İnan ki   bende  seni  ve  hizmetlerini  çok  önemsiyor   elimden  geldiğince  yanında  olacağımı   bir  kez  daha  belirtiyorum..  

   Yeni  yıla  eşimle  birlikte,  ilk  defa  yalnız  ve   sakin  girdik.. Sükuneti  bozan,  Allah  eksik  etmesin,  durmadan  çalan  cep  ve  ev  telefonumuzdu.. Biz  gençken  nasıl  çocuklarımızı  bırakmamak  için  dışarılarda  yeni  yıl  yapmıyorduysak,  şimdi de  çocuklarımız  bizi  hiç  yalnız  bırakmadılar.. Umumiyetle  her  yeni  yılı   “ hoş  geldin  yeni  yıl”  diye  birlikte,  alkışlarla  karşıladık.. Ancak  bu  yıl  hepsinin  ayrı  bir  engeli  vardı.. Ve  uzakta  oturdukları  için  yoğun  kar  yağışı da  bunun  bir  parçası  oldu.. Yeni  yılın  ilk  günü  başlayan  bir  kaç  üzücü  haberle   karşı  karşıya  kaldık  ne  çare.. Ateş  düştüğü  yeri  yakar  muhakkak  ama yıllardır  hasta  yatan  bir  büyüğün  yeni  yılın  ilk  günü de  olsa,  Hakkın  Rahmetine  kavuşması,   bazen  doğal  gelebiliyor  insana.. Allah  taksiratını  af  etsin  acıları  dindi,  kurtuldu  dertlerinden  diyebiliyorsun.. Ancakk,  yeni  yılın  daha  ikinci  günü,  mutluluklar,  beklentiler  doruktayken,  cıvıl  cıvıl,  neşeli  ve  hayat  dolu  bir  gencin   yaşama  veda  edişi          o  kadar  kolay  kabullenilmiyor.. Yaratan  bizi  bağışlasın  ama  gerçekten  çok  yürek  yakıyor.   İster  istemez,   genç   bir    insanın   yeni  başlayan   yıl  için  neler  hayal  ettiğini,  neler  ümit  edebileceğini   düşünüyor  insan.. Ve  karşınıza  dizilen   olasılıklar,  kahrediyor..

Tepecik  mahallesinde  oturduğumuz  apartmanın   görevlisi,   yirmi  yıla  yakın  zamandır  bizimle  bir  kardeş  gibi  bütünleşen  Muhammet  Aktaş  ve  Sevim  Aktaş’ın  biricik  kızları  Muradiye..Yeni  yılın  ikinci   günü,  tüm  hayallerini  ve  ümitlerini de  yanına  alarak   yaşama  veda  etti.. Daha  22  yaşındaydı..  Muhammed’in  bütün  çocuklarında  var  olan  terbiye,  dürüstlük  ve  çalışkanlık   Muradiye’de  fazlasıyla  mevcuttu.. Okudu.. Anne  ve  babasının  gurur  kaynağıydı  adeta.. Okul  döneminden  sonra  belli  bir  süre  iyi  bir  iş  aradılar  Muradiye’ye.. Ve  nihayet   Baş  iskelede  bulunan  bir  fabrikada   çalışmaya  başladı.. Sevinmişlerdi..  En  azından  düzgün  bir  işi  vardı  kızlarının.. Ne  bileceklerdi  yavrularının   Azrailli  olacağını.. Evet..  Muradiye  Aktaş.. Yeni  yılın  ikinci  günü,  o  fabrikanın  demir  kapısına   sıkışarak  feci  şekilde  hayatını  kaybetti.. Tüm  ailesini,  komşularını, arkadaşlarını  ve  tüm  sevenlerini  acıya  boğarak   göçtü,  gitti.. Detayını  tam  olarak  bilmiyorum  ama  bu  ölümde  bir  tuhaflık  var  gibi  geliyor  bana.. Bu  kapıya  bakan  veya  giren  çıkan  araçları  takip  eden  kimse  yok muydu.?  Güvenlik  veya  bekçi bulunmuyor muydu  bu  fabrikanın  kapılarında.?  Demek ki  burası  ciddiyetsiz  bir  kuruluş.. Tamam,   kaderden  gayrisi   yalan  dedik  ama,  kızımızın  maruz  kaldığı  korkunç  ölüm,  direk  ihmale  girmiyor mu.?                            Ne  olursa  olsun  takip  edilmeli,  sonuna  kadar  nedenleri   araştırılmalı.. Eğer  ihmalse  gereken  yapılmalı..  Sonucun   merakla   takipçisiyiz..  Ben  ve  tüm  ailem,  güzel   Muradiye’nin  başta  anne  ve  babası  olmak  üzere  bütün  sevenlerine  sabırlar  diliyoruz.. Onu  özleyeceğiz…