17 Aralık Cuma günü, İzmit Kaymakamlığı  başkanlığında  Sosyal Yardımlaşma Derneklerinin her yıl yapılması gereken “Mütevelli Heyeti” seçimi yapılacaktı. Ve Kaymakamımız  tarafından yapılan resmi  davet  sonucu görevimizi icra etmek üzere eski Bekirpaşa  Belediye binasına yerleşen İzmit Kaymakamlığına gittik. Her yıl olduğu gibi,  bizim için pekte bir şey ifade etmediğini itiraf etmem gerektiğine inandığım seçim  formalitesini yerine getirmekten ziyade sonrasında  gerçekleşen Sayın Kaymakam Sabit Kaya’nın  makamındaki  görüşme,  çok daha fazla ilgimi çekti. Hatta araçtan indikten sonra, uzun bir yol yürüyerek ulaştığımız Kaymakamlığa zorlu varış, bu verimli  sohbet adına  deydi  diyebilirim.

Kaymakamımız  önce bizleri ilgiyle dinledi. İzmit ve İzmit sosyal yapısı hakkında fikir alışverişi yaptık. Derneklerimizin kuruluşundan bu yana  amaçlanan, ancak istenildiği düzeye gelmesi zaman alan konulara sıra geldiğinde, ben ve arkadaşım  en büyük  arzumuzu  dile getirdik. Tabi ki bu istek sahipsiz ve bakıma muhtaç insanlar adına yapılması için 25 yıldır mücadele sürdürdüğümüz bir  bakım evi idi. Ve Sayın Kaymakamımızın  hassasiyeti ve duyarlılığı konuyu derinleştirince, esas noktaya vardık.  Bana “Sevcan  hanım, son zamanlarda Gündoğdu  Bakım ve Rehabilitasyon Merkezimize gittiniz mi. ?” Diye sordu. Bir an cevap  veremedim inanınız.  Çünkü ben  uzun süredir o merkeze gitmemiştim. Gerçi  merkez iki yıldır hizmet vermekteydi.  Ama her konuda öz eleştiriden yana olan bir kişi olarak, kendimi eleştirmeyi hiç geciktirmedim.  Maalesef  dedim. “Ne yazık ki uzun süredir Gündoğdudaki  bakım merkezine gidemedim”.  Kaymakam bey bizim sorularımız üzerine bu önemli kurum hakkında bilgiler vermeyi sürdürdü. Anlattıkları gerçekten etkileyiciydi. Kendisinin Bakım Merkezine sıkça gittiğini, orada yaşayanlarla belli bir zaman geçirmek  farkına varmadan oluşan bir alışkanlığa dönüştüğünü,  ve oradaki yaşamlardan bir kaç kısa portre çizerek  bizlere aktarması son derece bilgilenmemizi  sağladı. Hele de  çok etkilendiği  bir iki hastadan söz ederken, Kaymakamın gözlerinin dolduğuna tanık olduk.

Sayın Kaymakamımız, sokakta kimsesiz ve bakımsız kalmış vatandaşlar adına ne denli dertlendiğimizi hissettiği  için bizlere bu bakım ve rehabilitasyon merkezinden  söz etti. Belki de bu tarz bir konuşma gündeme gelmeseydi,  biz yine atlayacaktık bu derece önemli bir olguyu.

Hemen orada, o anda, kafamdan bir dünya yapılabilecek etkinlik  geçmeye başladı.  İnanıyordum ki diğer arkadaşlarda benim gibiydiler. Bir kısmını Kaymakamımızla bölüştük.  Gerisini de iki seneden bu yana  birliktelik toplantılarımızı devam ettirdiğimiz dernekler  kabul gününde arkadaşlara açmak üzere sakladık. Amaç bir elin cılız sesi üzerine, onlarca elin güçlü etkisini  uygulamaktı. Konuşmalarından anladığım kadarıyla Sayın Kaya bu tür duygusal ve hassas konular üzerine basınla gitmekten pek hoşnut değil.  Ancak bu tanıtımı yapmayı bir görev olarak üstlenen ben  gazetemdeki  köşemden tüm Kocaeli halkına duyurmak istiyorum.  Orada ki insanların devletin himayesinde olduğunu tabiî ki biliyorum. Pek bir şeye ihtiyaçlarının olmadığı da sıkça söyleniyor.  Tamam da, ya sevgi.  Ya sıcaklık.  Ya onlara gülen ve şefkatle bakan yeni yüzler. Samimiyetle uzanan eller.  Oradaki tüm idarecileri ve personeli ayrı ayrı kutluyorum. Fakat çok iyi biliyorum ki, bu insanların çoğunun dışarıdan gelecek sevgi aktarmasına müthiş gereksinmeleri vardır. Bu kadarı bile zaman içinde onları rehabilite edebilir.

Evet sayın okurlar.  Gündoğdu Kalıcı Konutları mevkiinde bulunan, Kocaeli Bakım Rehabilitasyon ve Aile Danışma Merkezi’ ni  tanımanızı isterim. Burası Türkiye’nin en büyük bedensel engelliler merkezi imiş. Şu sürede  merkezden  50 çocuk, 40 kadın, 100 erkek olmak üzere 200 vatandaş hizmet alıyor. Çoğu kimsesiz, biçare. Hep söylerim ya, bizim ilimiz Sosyal Hizmetler konusunda pek çok idealı ilden daha önde. Kurumların başında işini bilen  yöneticilerse, sosyal yaşam adına ayrı bir şans. Görevlerini fazlasıyla ve heyecanla  icra ediyorlar.  Bu bağlamda da sürekli yeni projelere doğru koşuyorlar. İşte tam bu arada bana “ bize düşen ne” diye soran olabilir. O nedenle bir kez daha tekrar edelim. İlk önce Sosyal Hizmet projelerine destek vermemiz gerektiğini aklımızdan çıkartmamak kaydıyla, bu kurumlarda yaşayanlara gönlünüzün derinliklerinden bir demet sevgi. Saçlarını okşadığınızda  umut  veren bir tebessüm. Ellerini tuttuğunuzda sıcacık bir temas ve yanaklarına konduracağınız  minicik bir hayat öpücüğü. Hepsi bu kadar. Unutmayın bir gün bu alışverişin muhatabı bizlerde olabiliriz. Hayat ne oyunlara gebe bilinmez.