Ah çocuklarımız ahhh!

Arife günü dernekte yardım çalışmalarıyla bocalarken içeriye doğru eğilerek bakan iki küçük beden dikkatimizi çekti. Kapıya doğru seslendim hemen “ Çocuklar bir şey mi istiyorsunuz. Gelin  bakalım buraya” diye  seslendim. İkisi önde,  bir tanesi arkalarında üç erkek  çocuğu  utanarak  bize  bakıyorlardı. Bizim onlara sıcak davrandığımızı gördüklerinde ve onlara alışık olmadıkları biçimde sevgiyle yaklaşmamız sonucu biraz rahatlamış gibiydiler. Sanırım bizim onları nasıl karşılayacağımız konusunda  baya  endişeleri  vardı.

Onları odamıza davet ettik ve konuşmalarını sağladık.  İkisi kardeşti, diğeri arkadaş.  Anneleri de arkadan gelecekmiş. Daha onlar gibi bir çok arkadaşları varmış. Adeta kıvranarak en önemli sıkıntılarını açıkladılar. Bu iki çocuğun ayakkabısı yokmuş,  ayaklarındakilerde yırtıkmış, diğerininse okul pantolonu küçülmüş, annesi belini iğneleyerek  tutturuyormuş. Okuldaki arkadaşları bunlarla alay ediyorlarmış. Çokk üzülmüşler,  incinmişler,  gururları kırılmış. Sonra bir çok şey konuştuk onlarla. Konuştukça açıldılar. Açıldıkça gerçek yaşamları  çıkıyordu gün yüzüne. Çocuk saflığı ve temizliğiyle anlatıyorlardı dertlerini bizlere. Neyse biz her  zamanki gibi bu yavrularımız içinde gerekeni yaptık ve  onları mutlu mutlu yolladık  evlerine..                                                                            

Tamam da dert, sıkıntı bitmiş miydi yani. Asla. İki çocuğu, beş veya on beş çocuğu mutlu etmekle iyileşmez bu yara. Çünkü konu çocuklarımızdı. Yani, yaşamımızın en anlamlı öğesi, geleceğimizin teminatı, sevgimizin meyvesi, evimizin neşesi, sevincimiz, umudumuz, kaderimiz ve gözümüzün nuru yavrularımız. Bilindiği gibi çocuk Yaratanın insana bir lütfu bir tebessümüymüş. Çocuk sahibi olmaksa mukaddes ve sorumluluk yüklü, hassas bir görevmiş. 

Eh buraya kadar tamam. Kimsenin pek itirazı olacağını sanmıyorum. Ancak şu yaşananlara  baktığımda ülkemizde bu hayati  konu adına ne yaptığımızı ve nereye koştuğumuzu asla  anlayamıyorum. Ve şöyle düşünmeye başlıyorum ister istemez. Ne yazık ki ülkemizde belli  bir kesim adına çocuk, ilahi bir lütuf  değil, tesadüfen kazanılmış bir derttir. Ve, yanıldığımı  sanmadığım  büyüyerek  gelişen bu realite toplumumuzun en büyük kesimini kapsamaktadır. 

 Çocuklarla ilgili küçük  bir  araştırma  yaptım. Bakınız ülkemizdeki çocuk olgusu bu   araştırmalara  göre  nasıl  anlatılıyor..

*Dövülüyor  çocuklarımız.. Her  on  çocuktan  sekizi  dayak  yiyor..                                                            En  çok  dayak  4 – 7  yaşındaki miniklere  atılıyor..

*Çocukların  yüzde  yirmisi, büyük  ve  küçük çişini altına kaçırıyor..                                    Çocuklarda kekemelik, pepelik ve tik yaygın.

*Dayak sıklığı arttıkça çocuktaki ruhi problemler artıyor. 3 – 12  yaş gurubundaki  çocukların yüzde kırkında davranış bozukluğu görülmüştür ve çocukların yüzde yirmisi  korku içinde. Her on çocuktan ikisinin uyku problemi  var, sözleriyle araştırmanın sonuçları  sürüyor. Bunlara ilaveten çevremizde gördüğümüz çocukların çoğunluğu çocukluk                                                          kelimesinin ne anlama geldiğini bilmeden ve anlamadan sorunlu bir ailenin içinde, inanılmaz derecede ağır sorumluluk yüklenerek  ekmek  parası  derdine  düşüyorlar. Büyük bir çoğunluğu eğitimini sürdüremiyor. Sonuçta sokaklarda her türlü tehlikeye müsait,  korunmasız  ve çaresiz kaderine terk  ediliyorlar. Haaaa, madalyonun ters yüzünden bakınca, diğer çocuklarının çok mutlu olduğunu mu sanıyorsunuz? Tamam onları yaşam savaşı,  yokluk, açlık  pek  ilgilendirmiyor. Ancak hiç bir şeyle tatmin edemedikleri bir doyumsuzluk onları  hayatın  hiç  beklemedikleri  kötü  yanlarına  doğru  itebilir. Ellerine verilen bolca para ve aile yaşamlarının rahatlığı ve rehaveti onları aç  kurtların hedefi haline getirebilir. Ve, ne çare ki  bu  tür  bir  çok  çocuk  ve  aileyle de  karşılaşmaktayız.

Ancak bizim daha çok ilgi alanımız bu dernek kapısından utanarak bakan ve yırtık  ayakkabısıyla arkadaşlarının alay konusu olan çocuklar.

Devletin fazlaca önemsemediği, toplumun kendi içinde büyüyerek kanayan bu  yarayı  görmezden geldiği, çevresindekiler  tarafından  itilip  kakılarak  veya  küçümseyip  alay  edilerek  gururları  kırılan  çocuklar.

  Ama  bilmiyorlar ki,  yarının  gençleri  ve  emanetçileri  olarak  gümbür  gümbür  geliyorlar..

Sayın  okurlar.. Aile  yapısı  ne  olursa  olsun..

Ebeveynleri  huzurlu,  dengeli  ve  evladıyla  ilgili  olmayan  fertlerden  oluşan  toplumun  geleceğe  ümitle  bakması  mümkün  değildir. Bir  kısmı  geçim  kavgalarıyla,  insanlara  karşı  büyüyen  hırs,  kin  ve  kızgınlıklarla.. Diğer  bir  kısmı  tam  tersine  şımarık, hayatı  ti ye  alan,  özgürlüğü  tavan  yapmış  sorumsuz  davranışlarıyla,  bizim çocuklarımız..

 Evet.. Sorumluluğun  esas   sahipleri  başta  olmak  üzere  ayrımsız tüm  anne  ve  babalar.. Bu  durumun  çözümü  nasıl  bulunacak  bilemem. Ama durumun vahim olduğunu sağır  sultan  duydu  diyerek sizin ve yöneticilerimizin acil  önlemeler almaları  gerektiğinin en iyi  şahitlerinden  biri  olduğumu  mutsuz  bir  yakarışla  söyleyebilirim.

Ahhh çocuklar ahhhh.

Tehlikenin boyutları  her  çeşit  ürkütücü  yanıyla karşımıza  çıkmaya  başladı bile..