Anneler için Çocuklar Günü diye bir şey yok

Annesi mutfakta bulaşık yıkarken, küçük oğlu gelir ve annesine bir kağıt uzatır. Annesi ıslak ellerini kuruladıktan sonra kağıdı eline alır ve okumaya başlar. Kağıtta şunlar yazılıdır: Bahçedeki çimleri biçtiğim için beş lira, odamı temizlediğim için 1 lira, alışverişe gittiğim için 50 kuruş, küçük kardeşime baktığım için 2 lira, çöpü attığım için 1 lira, iyi bir karne getirdiğim içinde 50 lira istiyorum. Anne kağıdı okuduktan sonra oğluna manalı gözlerle bakar ve kağıdın arka yüzüne şunları yazar.

               Seni 9 ay karnımda taşıdım bedava, hasta olduğunda başında bekleyip dua ettim bedava, yıllar boyu senin için değişik nedenlerle gözyaşı döktüm bedava, senin için çok geceler uykusuz kaldım bedava, yemeğini hazırlayıp, giysilerini yıkadım, ütüledim bedava yavrum bunların hepsini topladığın zaman gerçek sevginin bedelini görürsün çünkü hepsi bedavadır.

              Annesinin yazdıklarını okuyan oğlunun gözleri bir anda dolar ve annesine bakarak ‘Annecim seni çok seviyorum’ der ve eline kalemi alarak kağıdın en altına ‘hepsi ödenmiştir’ diye yazar. Değerli dostlar işte annelik böyle bir şey dünya üzerinde karşılıksız bu kadar fedakarlığı yapabilecek başka kimi bulabilirsiniz. Ha belki bulursunuz ama bulduğunuz kişi yine oda ancak birinin annesidir. Gelin isterseniz bugünkü anneler günü anısına yaşanmış bir olayı daha anlatayım sizlere.               

            Bir annenin yüzü birçok yaradan dolayı çok kötü görünüyormuş. Bu yüzden kızı evine ne arkadaşlarını çağırıyor ne de annesinin okula gelmesine izin veriyormuş. Annesinin görüntüsünden o kadar çok utanıyormuş ki bazen onu annelikten reddedecek gibi hissediyormuş kendini. Annesi her şeyin farkında olmasına rağmen hep sabretmiş fakat kızının üniversiteyi kazandığı gün onu karşısına almış ve ona bir sırrını açıklamış. Yavrum demiş biliyorum görüntüm nedeniyle hep benden utanıyorsun. Seni çok iyi anlıyorum ve bu yüzden sana hiç kızamadım biliyor musun.

               Ama unutma ki bu konuda bilmen gereken bir şey var. Bak yavrum sen bebekken bir gün evimizde yangın çıktı. Yangın o kadar hızlı yayıldı ki sen kucağımdaydın fakat koşarak daha evi terk edemeden alevler her yeri sarmıştı. Benim için önemli olan seni alevlerden korumanın tek yolu seni kucağımda sımsıkı sarıp, sana bedenimi siper etmekti. Bende onu yaptım ve o gün vücudumun birçok yeri yandığı halde senin saçının bir teline bile zarar gelmedi. Ve ben o gün hayat verdiğim kızımın bugünkü başarısını görünce, ne kadar doğru  bir şey yaptığımı anlıyorum.

               Kız bunları duyunca bir anda dili tutulmuş. Öyle bir utanç duymuştu ki annesine sımsıkı sarılıp, ağlamaya başladı ve defalarca ondan özür diledi. O günden sonra her gittiği yere göğsünü gere gere annesini de götürdü ve tüm arkadaşlarıyla tanıştırdı. Annesine şöyle dedi: anneciğim sana yaptıklarımı düşünüp, utanıyorum. Okumayı yazma bilmediğin için hep utandım senden, samana benzettiğim saçların yüzünden hep kızdım sana, hafif şaşı gözlerin yüzünden hep kaçtım senden, ama geriye bakıp biraz düşününce seni suçlayamazdım çünkü biliyorum ki o zamanki aile geleneği yüzünden hiç okuyamadın. Ama kızını en iyi okullar da okuttun.

               Hiç makyaj malzemen olmadı, ama kızına hep en güzellerini aldın. Ben her zaman herşeyin fazlasını istedim senden. Buna rağmen utanılan kişi sen oldun. Arkadaşlarım bana hep senden daha değerli oldu. Onlar benden bir şeyler alırken, sen hep verdin. Anneciğim inan ki bunların hepsinden utanç duyuyorum. Ama şunu iyi bil ki bana en çok koyan ne oldu biliyor musun. Sen tabutun içinde bembeyaz kefeninin içinde gözlerin kapalı huzur içinde uyurken, hayatım boyunca seni hiç uyurken görmediğimi fark ettim.

               Çünkü benim arkamdan her şeyi düzene koyup, benden sonra uyudun hep. Ben uyanmadan her şeyimi hazır etmek için hep benden önce uyandın dedikten sonra genç kızımız annesinin tabutuna sarılarak sevgili annecim ben senin değerini çok geç anladım diyerek ağlamaya devam eder ama maalesef annesi hayatta yoktur artık. Öyle değil mi dostlar. Bizler insanoğlu olarak çoğu zaman Anne Babamızın değerini hep öldükten sonra anlamıyor muyuz. Onların değerini yaşarken ne kadar biliyoruz acaba ne dersiniz bir sorun bakalım kendinize. Yüce kitabımızda Allah onlara öf bile demeyin dediği halde bizler bu emre ne kadar uyuyoruz.  Onun için lütfen gelin bundan sonra annelerimizin hayatta iken kıymetini bilelim. Onları sadece senede bir gün hatırlayıp diğer günlerde unutmayalım. Çünkü annelerimizin bizler için yani çocukları için çocuklar günü diye bir günleri yok çünkü onlar için her gün çocukları ile ilgilenme günü.  Onların bizler için katlandıkları onca fedakârlıktan sonra Yüce Allah cenneti annelerin ayakları altına boşuna koymuş olamaz öyle değil mi dostlar. Tüm annelerin Anneler Gününü en içten dileklerimle kutlar sevgi ve saygılarımı sunarım.

Herkese iyi pazarlar…