En büyük yanlış çocuğu hafife almaktır...

12. Kitap Fuarı binlerce kişinin katılımıyla sonuçlandı. Yaşlı, genç, çoluk- çocuk fuar alanını şenlendirdiler. Okulların küçük öğrencilerle fuara katılması ve o çocukların stantları gezmesi unutulacak gibi değildi. Kimisi dakikalarca dikilip eline aldığı kitaplara melül melül bakarak alamadan dönüp giderken, kimisinin ailesiyle gelip birçok kitap alarak gitmesi içimi hüzünlendirdi inanınız. Ah şu para dedim içimden.  O nedenle ben okuya bilecek konumda olup standımızı ziyaret edenlere kitap hediye etmekten son derece zevk aldım. Evet çocuklar. Kitapların bayramı olan bu fuara hangi düşünce ve beklentiler içerisinde gelmişlerdi. Belki almak ve okumak istedikleri tür kitaplar mevcuttu fuarda. Ama dediğim gibi alacak maddi güce sahip değillerdi. Ve, ben bu çocukların çoğunun yaşam tarzlarını yakinen biliyor, onları bir bütün olarak tanıyorum. Ancak bu çocukların çoğu yakalayamadıkları hayat şanslarını hırslı olmalarıyla yendiler. Okumak, yarın hasretiyle büyüdüğü her şeye sahip olmak adına çalışmak, çalışmak. Ailesinin kural ve telkinlerini beyinlerine kazıyarak iyi bir öğrenci olmak.

Bakınız ayrı dünyanın insanları olan iki çocuğun başarıya giden yaşamlarını ve her şeyin para olmadığını anlatan güzel bir kıssadan hisse anlatacağım sizlere. Beğenirsiniz umarım.

*Oğlunun eğitimi için oluk gibi para harcayan adam şimdi onun başarısıyla gururlanacaktı. Bütün akrabalarını da bu törene davet eden zengin adam adı gibi emindi. Oğlu dereceye girecek ve ödül alacaktı. Aslında oldum olası oğluyla sevgi bağlarında bir eksiklik vardı. Çünkü onun işleri çok yoğundu ve çocuğuna ayıracak vakti yoktu. Ama baba için bunun da hiçbir önemi yoktu. Nihayet okul müdürü yurt genelinde yapılan sınavda büyük bir başarı kazanan öğrenciyi sahneye çağıracaktı. Zengin adam koltuğunda iyice kabarmıştı gururdan. Ancak çağrılan öğrenci soluk önlüğünde birkaç yaması olan fakir ailenin çocuğuydu. O civarın en zengin adamı müthiş sinirlenmişti bu duruma. Aynı okuldaki oğlu barajı bile geçememişti. Sahneden inen çocuğu kolundan yakaladı. Ve bu başarıyı nasıl yakaladığını sordu. O da ne..Her akşam köşkünün önündeki çöpten sebze ve meyve toplayan adamın oğlu olduğunu tanımıştı o an. Fakat akıllı çocuk ona ”Ben özel ders alıyorum” dedi. Adam kahkahayla gülmeye başladı. “Sizin daha karnınızı doyuracak paranız yok. Nasıl özel ders alacaksın? Kesin bir hile yapmışsınızdır” deyince karşıdan ışıldayan gözlerle ona bekleyen babasına baktı çocuk. Ve şöyle dedi. “Bana özel dersi babam veriyor. Hayat yarışında beni okutmaya çalışırken hayat bilgisi. Sırf beni okutabilmek için hesap yapıp kılı kırk yararken matematik, ne kadar yorgun olursa olsun başımda masallar anlatırken Türkçe, en ufak derdimle bile ilgilenirken seçmeli dersler, ailemiz için koca İstanbul’u yürüyerek dolaşırken coğrafyayı öğretir sanki bana. İşte bende babamın verdiği bu dersleri boşa çıkartmamak için çok çalıştım. Ve bu sınavı kazandım. Demek ki sadece parayla tutulan öğretmenlerle alınmıyor özel dersler amca. Sevgi dolu bağlardan ne dersler alınıp ne hayatlar kuruluyor bu dünyada. Paramız olmasa da sevgimiz var. Sevgi ve ilgiyle büyüyen çocuklar gerçek başarıyı yakalamış demektir.. Ya işte böyle sevgili okurlar. Kitap alamayan o çocuklarında dilerim sevgi dolu aileleri, özel ders verecek babaları vardır. Başarı onlarındır..