İnsan ve insanlık üstüne

İnsan olmayı,  insan olmanın anlamını  ve “ben bir  insanım” demenin kıvancını  hiç  kimse  öğretemez bize.

İnsan olmak esastan tüm güzellikleriyle birlikte Yaratanın eşsiz armağanıdır. İşte insan denen bu muhteşem makine ve hiç bir bilgisayarın çözemeyeceği ayrıcalıklı yaratık için söylenecek o kadar çok şey var ki. Çok muhteşem yaratılmasına rağmen, içinde uyuyan canavar eğer uyanır ve tüm doymazlığıyla etrafa saldırmaya başlarsa, eyvah.

Evet, eğer biraz irdeleyecek olursak insanlık üstüne konuşulması gereken dünyalarca mesele var demektir. Etrafımızda ve çevremizde yaşananlara, hatta bizzat kendi şahsımızla ilgili bazı olaylara gören gözle bakarsak göreceğiz ki,  insanla ve insanlıkla ilgili hiç bir sancının içerisinde değiliz. Ne yazık ki karşımızda konuşurlarken dahi dilleri başka, düşünceleri başka söyleyen insanlar var. Ve bu insanlar bir türlü dili ile beyinleri arasında irtibat kurmayı  beceremiyorlar. Ya da bu durum oldukça mutlu ediyor onları. Anlayacağınız önümüzde koskoca bir denklem.  Bilinenleri ve bilinmeyenleriyle ayrı ayrı, renk, renk.

Bu konularda kafa yoran ve bir türlü taşı yerine  oturtamayan  arkadaşlarla zaman,  zaman “neden” diye  tartışıp, fikir teatisinde  bulunuruz. Sonuçta konu hüsranla kapanır çoğunlukla. Çünkü  toplumun büyük bir  kesiminde dostlukları, hizmetleri, iyilikleri, güzellikleri unutma ya  hastalık olmuş, ya da  işlerine  geliyor  kararına  varırız. Maneviyata dönmek isteriz. Ama nerde. Aramak faydasız.

Manevi değerler dünyamıza  gözümüzü  kapattığımız ölçüde  vefadan, minnet  duygusundan, kadirbilir  olmaktan kopup  uzaklaşılmış  olduğunu  görürüz. Aslında bize şöyle öğretmişti atalarımız. “Aman haaa, bir fincan kahvenin kırk  yıl hatırı vardır”. “Komşu  komşunun külüne  muhtaçtır,  iyi  geçinin  çevrenizdekilerle, sayın, sevin” derlerdi. Hatta  bizlerin  beyinlerimize  kazınacağına inandıkları    kıssadan hisseler  anlatarak nasihatte  bulunurlardı. Bizim kuşak bu nasihatler ve hikayelerden alınması gereken dersi almış, insani değerleri bu güne göre çok daha derin hissederek yaşamış, yaşatmışlardır. Şükürler  olsun. Hem de tüm  etkisiyle  beynimizde  koruyor yerini. Bu  gün  “Beşeri  münasebetler”  dediğimiz  bu  kavram, adeta bir çocuğun  kulağına iyilik  perisinin  fısıldadığı  sözlerde  gizli  değimlidir? Bu “Sevmeyi, bilin ki, sevilin. İnsan olmak sevgiden geçer. Kendinizi de sevin ama. Özü, insanın önce kendi kendisiyle barışık olması, sonra da  çevresindeki  insanlarla bütünleşme gereğinin önemini bilirsiniz” uyarısıdır. Yani  zenginlikle, tahsil  yapmakla, fiziki  güzellikle, makam  kazanmakla  insan  olunmuyor. İnsan  ve  insana  dair var  olan  hassasiyeti yakalamanın  yolu tektir ve herkes  tarafından da  bilinir  aslında. Bu çok özel  konu  üzerine  kafa  yoran  değerli  arkadaşlarım ve  yaşama bizim gibi  bakanlar bilmelidirler ki,  kaybeden bizler değiliz. Asla değiliz. Bizler tüm içtenliğimizle yürüdüğümüz inançlı yolda, dimdik  ilerleyeceğiz. İçimiz rahat, yüreğimiz huzur dolu. Ve bir gün. Geçmişte yüzü maskeli,  yüreği çamurlaşmış insanlarla mutlaka  karşılaşacağız. O  insanlar sizin yüzünüze  baktığında mutlaka  kızaracak, için içinde olsa  rahatsızlık  duyacaklardır. Ya siz. Biliyorum. Sizin her insanı içine alan dev  yüreğinizin ortamı  ısıtarak mutluluk ışığı  saçacağına adım gibi  eminim. İnsan  olmak  böyle bir şey  işte.

Ne mutlu gerçek insan olabilenlere. İçleri insanlık adına “İNSAN” sevgisiyle dolup, gülümseyenlere..