Atatürk olmak böyle bir şey...

İki gün önce, yani 10 Kasım Pazartesi günü, Atamızın aramızdan sadece bedenen ayrılışının 82. Yıl dönümünü o günkü duygularla yaşadık. Onu gerçekten samimi bir yürekle sevenlere bakıyor ve dinliyorum. Sanki Atatürk hiç ama hiç ölmemiş. Olanca sevgisiyle, saygısıyla ve tüm bizlere bıraktığı özellikleriyle yaşıyor. Besbelli ki Türk milleti sonsuza dek, Atalarını  göz yaşlarıyla anacak, yaşatacaktır. Bu nasıl bir sevgi Ya rabbim. Acaba dünyada böylesi sevilen başka bir lider, devlet adamı oldu mu, veya var mı.? Sadece bizim ülkemizde olsa. Tüm dünya ülkelerinde “Mustafa Kemal Atatürk” sevgi ve saygısı insanı şaşırtıyor. İşte bu sadece yaptığı kahramanlıklar ve ürettiği çözüm yollarının başarılı sonuçları sayesinde bir insanın adının  dünya tarihine kazınmasıdır. Bakınız, şöyle bir araştırınız. Bir çok dış ülkede  Atatürk  Sevgisi, ne derece  muhteşem  gösteriyor kendisini. Mustafa Kemal ATATÜRK… Yedi  düvele diz çöktürmüş, ancak örnek bir biçimde düşmanına dahi  insanca  yaklaşımın  ne olduğunu öğretmiş, bu ayrıcalıklı  davranışlarıyla dünyayı şaşırtarak, Türk milletine özgürlüğü hediye  etmiş, ve dünyanın saygısını kazanarak herkesin ATASI olmuş. Bu durumdan birileri rahatsız olmuşlardı tabi ki. Çekememişlerdi bu koca yürekli adamın dünyaya bakışını. İleri görüşünü. Tüm canlılara duyduğu hassasiyeti. Hak ve hukuk adına taviz vermeyişini, insanı ve insani değerleri hiçbir değere değişmediğini. Kesin kararlı oluşunu ve isabetli yönlendirmeleriyle zaferlere  koşuşunu hiç sevmediler. Atatürk adına yalan yanlış iddialar attılar ortaya. Ama biliyorsunuz ya, altını balçıkla sıvayamadılar. Çoğunlukla da kendi kazdıkları kuyuya kendileri düştüler. Boş verin Atamız için çirkin sözler kullananları, yorumlar yapanları. Ciddiye  bile  almayın. Bir gün nasıl yanlış yaptıklarını anlayacaklardır. Özgür bir millet olmanın da, Müslümanlığın var olarak kalmasının ve ibadetimizi özgürce yapmamızın da tek sebebi, ATATÜRK’ tür. Bize büyüklerimiz böyle öğretmişti. Hep söylerim ya. Kuranı elinden düşürmeyen babaannem, gözyaşları arasında bize Atatürk’ü anlatırdı. O sevgiyi, o saygıyı, özlüyorum. İnanın çok özlüyorum. Bizler o günün çocukları ve gençleri okullarımızda bir hafta önceden 10 Kasım hazırlıklarına başlardık. Öğrenciler şiir veya kısa yazılarla hazırlanırdı törene. Kasımpatı Kasım ayının sembolü bir çiçek gibiydi adeta. Atamızın okuldaki büstünün etrafını renk, renk kasımpatılarla süslerdik. Kasımpatı Atamızın sembolüydü sanki. Bu hazırlıklar kimsenin zoruyla veya korkusuyla değil, kendi hüzünlü ruhumuzun arzuladığı ata sevgisiyle gerçekleşirdi. Hiçbir arkadaşın of dediğini kesinlikle duymazdık. Kasımpatı kokulu tören sırasında, ya da sirenler çaldığında lise talebesi arkadaşlarımın nasıl göz yaşına boğulduklarını unutmam mümkün mü.? Neredeler bu öğrenciler şimdi.? O samimi ve içten akan göz yaşlarını dahi arıyorum. Ne oldu bize? Neden geçmişimize saygı, sevgi ve inancımızı  kaybettik.? Nasıl  büyüklerimizin gördüğü  doğruları ve gerçekleri  göremiyor veya inkar ediyoruz.? Çocuklarımızı suçlamakla milli duygularımızı kazanmayı falan düşünüyorsak, geçmiş ola. Çocuklar veya gençler bizim rol modelimiz oluyorlar ne yazık ki. Bizim babaannelerimizin modeli olduğumuz gibi. Sonuca ve işin aslına dönecek olursak, tek bir gerçek ortada. Atatürk olmak kolay bir şey değil. Yani herkes Atatürk olamaz. Bütün bunlar o üstün kişiliğin bedelleridir. Bu şanlı ülkeye ve milletineyse armağan ettiği zenginlikler.

Eeee büyük başın büyük derdi olur derler ya. “Atatürk olmak da böyle bir şey” demek ki. Onu asla unutmayacağız.