Karantinadayım

Hiç kuşku yok ki şu koronavirüs salgını belası tüm toplumu ve tüm insanların yaşam akışını alt üst etti.

Virüs belası, gözle görülmüyor, elle tutulmuyor, nerede olduğunu bilinmiyor.

Ne kadar korunsak da milim bir ihmalde bile gelip bizlere ve yakınımızdakilere bulaşıyor.

İnsanlar panik içerisinde…

Ne var ki bu virüs belası gelip yakınımdakine de bulaştı.

Hal böyle olunca ailece evde karantinaya alındık.

18 yaşına yeni giren, lise son sınıf öğrencisi olan kızım Dicle Su, geçen hafta cuma günü kendisini halsiz ve bitkin hissetmeye başladı. Gün boyu yatağında kalkamadı. Ateşi 36-37 civarlarında, eklem ağrısı yok, baş ağrısı yok, kasları ağrımıyor. Sadece “boğazım ağrıyor” dedi, halsizliği vardı. 

Pazartesi günü Konak Hastanesi KBB Servisinden randevu aldım. Daha önce de çok kereler gittiğimiz KBB Doktoru Güneş Genç muayene etti. “Korona belirtileri yok fakat yine de bir test yaptıralım” dedi.

Test yaptırdık. Ertesi gün test sonucu açıklandı “Pozitif” çıktı…

Haliyle ailece yıkıldık.

O an ne yapacağımızı şaşırdık.

Her ne kadar gazeteci olup gün boyu virüs ile ilgili yaşanan gelişmeleri okusanız, takip etseniz, önlem alsanız bile başınıza gelmeyince bu illetin insanlarda nasıl bir psikolojik hasar yarattığını anlayamıyorsunuz.

Test sonucu öğrendiğimde işimin başındaydım.

Öğle saatleriydi…

Sonucu öğrendiğimde kızımla paylaştım. O da evde sonucu sabırsızlıkla bekliyordu.

Telefonda paylaştım kendisiyle. Telefonda sesi kısıldı, ağladı. Tabii o an nutkum tutuldu, gözlerim yaşardı. 

Bir şey söyleyemedim. Telefonu kapattım.

Her zaman açık olan işyerindeki odamın kapısını kalkıp kapattım. Mesai arkadaşlarım serviste.

Kendimi biraz toparladım.

Nasıl hareket edeceğimi düşündüm.

5 dakika sonra tekrar kızımı aradım hala ağlıyordu. Cesaret vermeye çalıştım.

Korkmamasını tembihledim…

Kızımın test sonucu pozitif çıkınca haliyle benim de karantinaya girmem gerekiyordu…

Bu durumu gazetede önce genel yayın yönetmeni sevgili ağabeyim Adem Turgut ve değerli ağabeyim Levent Kadıoğlu ile paylaştım. Şaşırdılar, beklemiyorlardı…

Sonra kalkıp odamın kapısı açarak servisteki arkadaşlara konuyu paylaştım. Üzüldüler. Geçmiş olsun dileklerini ilettiler.

O sırada Derince İlçe Sağlık Müdürlüğü’nden aradılar. Durumumuz sisteme düşmüş. Yapmamız gerekenlerini anlattılar.

Telefonu kapattıktan sonra doğruca özel araçla eve geldim…

Eve geldikten bir iki saat sonra Sağlık Müdürlüğünden ekipler geldi, kapıda durumu anlattılar, nasıl davranmamız gerektiğini söyleyip gittiler.

14 gün boyunca karantinada kalacağız.

Evde ayrı ayrı odalarda kendimizi izole ediyoruz. Yiyecek içeceklerimizi ayrı ayrı alıyoruz. Birbirimizle temasımız yok. Odadan odaya telefonla görüşüyoruz. 

Kızım tedbirlere harfiyen uyan biriydi. Çok dikkat ediyordu. Maske, mesafe, temizlik konusunda hassastı. Nereden bu virüsü kaptı şaşırdık.

Allaha şükürler olsun ki şuan durumu gayet iyi. Belirtiler yok. Hafif geçiriyor…

Telefonda kendisine sordum, “Dicle virüsü nasıl kaptığını düşünüyorsun?” dedim. Tabi o da kendince düşünüyor, kendisini sorguluyor; son bir hafta on gün içinde nereye gittiği, neye temas ettiğini…

Şunu anlattı: “Baba, ben virüsü nerede kaptığımı buldum sanırım...” dedi.

Dicle bir kaç gün önce bir kaç kuruma gitmek zorunda kalmıştı.

Çok kalabalık olmasa da farklı yüzeylere dokunmak, ortak kalemi kullanmak zorunda kalmış. Mesele bu kadar basit.

Yukarıda da yazdım…

Virüs gözle görülmüyor, elli tutulmuyor, şekli nasıl bilmiyoruz. Ama yerde. Her an bulaşabiliyor.

İş bu kadar ciddi…

Lütfen ama lütfen herkes çok dikkat etmeli…

Tedbirlere uyalım, uyara harfiyen dinleyelim…

“Bana bir şey olmaz” demeyin…

Karantinaya girdiğim saatten itibaren durumu öğrenen başta ailem, işyerindeki arkadaşlarım, dostlarım, yanımda olan değerli arkadaşım ve telefon açıp geçmiş olsun dileklerini ileten tüm herkese kucak dolusu sevgilerimi sunuyorum.

Durumum iyi, yazıma ara vermeyeceğim. 14 günlük karantina sürecinde bu sütunda yine sizlerle birlikte olmayı sürdüreceğim.

Kalın sağlıcakla…