Koronavirüsle yakından tanışmak da varmış

Bu gün yeni bir yıla gireceğimiz özel bir gün aslında. Sizlere her yıl başı yazımda olduğu gibi kutlamalar eşliğinde, iyimserlik mesajları vermek isterdim. Ancak  böylesi bir ruh hali içerisinde “Hayırlı Yıllar” dilemekten başka yapabileceğim bir şey, söyleyebileceğim bir söz olduğunu sanmıyorum. Ayrıca hayata bambaşka bakarak insanlara yaşamı sevdiren, her sözündeki esprilerle sohbetlerin aranan adamı  canım kardeşimin doğum günü 31 Aralık. Ama artık Ali yok. Korona denen canavar yok etti dünya tatlısı Alimizi. Bu acının üzerine ne diyebilir, nasıl mutluluk dağıtabilirim. Sizler adına tüm kalbimle  arzuladığım sağlığınızın yerinde olması. İnanınız ki sağlık dünyada en büyük hazine.

Beni ve eşimi çok merak ettiniz biliyorum. Yüzlerce telefon  bana sevginizden gelen güç oldu. Fakat ne yazık ki cevap veremedim. O kadar hüzünlüydüm ki, sizlere  ne diyeceğimi bilemedim. Ama bu gün biraz dertleşebiliriz  dostlarım. Biraz içimi dökebilir, yirmi beş günlük serüvenden bahsedebilirim. Umarım bana da iyi gelecektir.

Bizim ülkemiz için ve gelecekte yaşayacaklarımız için her şey bu tarihte başladı.11 Mart 2020  Çarşamba. İşte bu tarihten itibaren  içi kabuslarla dolu bir rüyadayız sanki. Kıvranıp duruyoruz. İşin kötüsü karabasan öylesine basmış ki, uyanamıyoruz da bir türlü. Yaşantımızda değişmeyen hiçbir şey kalmadı. İş hayatımızda, sosyal hayatımızda, ailesel veya arkadaşlık ilişkilerimizde, yememizde, içmemizde yani her şeyde, her şeyde inanılmaz bir yapı gelişti. Olumsuz, sevimsiz bir yapı. O günden bu güne korkarak yaşar olduk. O korku ki, yine yaşamımızın her yer ve anına sirayet etti. Sokağa çıkmayın dediler, çıkmadık. Mesafe ve hijyen dediler, itirazsız kabul ettik. Etmeyenleri sık sık uyardık. Sıcak suyun altında elimizin değdiği her şeyi yıkamaktan hem ellerimiz, hem de eşyalarımız ruhumuz gibi şekilsiz görünüm sahibi oldu. Yavrularımıza, torunlarımıza, tüm sevdiklerimize sıkı sıkı sarılmaya en çok ihtiyaç duyduğumuz bir zamanda maalesef ki hasret kaldık. Gurbete göçmüşler gibi özledik onları. Telefonlarla giderdik hasretimizi. Offf çok tatsız günlerin içinde ne yapacağımızı bilmezcesine saklamaya ve korumaya çalıştık kendimizi. Evet sevgili okurlar, tam on ay. Tam on ay bu mücadeleyi başarıyla sürdürdük. Eşim de, çocuklarımda büyük bir öz veriyle karşıdan bakışarak çözüme ulaşmak için dualar ettik. Ne bilirdik ki şansımızın son günlerine geldiğimizi. Ve, bunca emeğe karşın Aralık ayı bir ateş topu gibi çöktü üzerimize.  Aralık ayı. Hiç aksatmadan kutladığımız evlilik yıl dönümümüzün heyecanlı günleri. O ara eşime nasıl bir hediye alsam diye düşünürken meğer ne acı günler bekliyormuş bizi. İnanılır gibi değil. Önce canım kardeşim Ali Başeğmez ve tüm ailesinin koronaya yakalandıklarını öğrendim. Eşi ve çocukları hafif geçirirken Ali oldukça ağır yakalanmıştı bu acımasız katil virüsün eline. Bu üzüntü ve endişe içinde kahrolurken kendimdeki hafif soğuk algınlığı belirtileri dikkatimi çekti. Küçük küçük öksürüyordum da. Ertesi gün, yani 7 Aralık günü gidip test yaptırmaya karar verdim. Ve, ne yazık ki evlilik yıldönümümüzün bir gün öncesi bana gelen haber “pozitif” ti. İşte böylece koronavirüsle yakından tanışmamız başlamış oldu. Ali, eşi ve çocukları beynimde fırtınalar koparırken kendimle yüz yüze kalmak pek etkilememişti beni. Ama eşim. Ya o da kaptıysa bu virüsü.? Esas kuşkularımın buna odaklanması kendimi bile unutturmuştu inanınız. Çok çabuk davrandık çocuklarımla. Ulvi beyin acilen testi yapıldı ve tahmin edeceğiniz gibi, ne yazık ki oda “pozitif” ti. Bu arada Ali daha da ağırlaştı. Benim bazı ani kararlarım vardır. Çok şükür ki birkaç yere dağılmış olan kafamı toparlayarak kendimizi değerli sağlıkçılarımızın eline bırakmaya karar verdim. Ben ilimizin yüz akı, baş tacı Kocaeli Üniversitesinde, eşimse uzun yıllar başarıyla tedavilerini yürüttüğü İzmit Konak Hastanesinin değerli doktorlarına teslim olduk. Ondan sonraki günler kardeşimin acısıyla nasıl geçti bilmiyorum. Sadece bana her anlamda destek olan hocalarımın ve sağlık personelinin desteğiyle yaşama tutunduğumu asla gözden kaçırmadım. Aslında bu serüvenin esas kahramanı onlar. Beni her gün arayan değerli hocalarım. Moralimi yükselten ve söyledikleriyle beynimde soru işaretlerine sebep olan o kıymetli insanlar. Onlara ne kadar teşekkür etsek, onları nasıl başımıza taç etsek  haklarını ödeyemeyiz. Hastanede yattığım müddetçe şahit olduğum hizmet yarışı nasıl anlatılır bilemem ki. Bunu işin içine girdiğinizde çok daha iyi anlıyorsunuz. Ben tüm insanlar adına onların hepsinin önünde saygıyla eğiliyorum. Evet sevgili dostlar. Tedavim büyük bir titizlik içinde geçti. Eşimde aynı özenle bakılıyordu. Bu günler bize İnsan denen canlının tüm acılara karşı dayanıklı yaratıldığını bir kez daha hatırlattı. Aynı zamanda hayatın ve yılların ne denli acı tatlı sürprizlerle dopdolu olduğunu. Şu anda iyiyim. Eşimde döndü evine. Dilerim sağlığımız daha da iyiye gider. Her şeyin başında sevginin geldiğini de söylemeden geçemeyeceğim. Her şeye rağmen sevgi ve inancımızı yitirmemenin sonucu belki de benimkisi. Eh o zaman. Yaşanan her melanete karşın yine de 2021 yılına seslenmek şart oldu diyor, son sözlerimle yeni yıla sesleniyorum.“ 2021 ne olur sağlıklı günler hediye et dünyaya. Ne olur insanların yüzünü güldür. Ne olur bizlere bol bol yaşama sevinci ver. Ne olur.