Bu yenilgiyi, bu rezaleti kime yazacağız?

3 Nisan 2002 Kocaelispor’un Bursa’da Beşiktaş’ı eze eze 4-0 yenip Türkiye Kupası’nı aldığı gündü.

Bu kupa zaferinin20.yıl dönümünde 3 Nisan 2022 yılında bu kez 1.Lig’de tutunabilmek adına çok önemli bir maça çıktık.

Rakip bizim gibi bu korkuyu yaşayan Denizlispor’du.

Kazanıp alt sıralardan kurtulmak adına önemli bir adım atmak istiyorduk.

Ama olmadı.

Bu kez 3 Nisan Kocaelispor’un tarihine utanç günü olarak geçecekti.

Bugüne kadar sahamızda hiç yenilmediğimiz Denizlispor’dan 5 gol yiyerek.

… … …

Bu yenilgiyi kabul etmek mümkün değildi.

Maçı evinde, televizyonda izleyenler de mutlaka çok büyük üzüntü yaşamışlardır.

Kocaeli Stadı’nda bu hezimeti yaşayanlar için ise tam bir hayal kırıklığı, yıkım oldu.

Kime kızacağız, kimi suçlayacağız onu da bilemiyorum.

Bu sezon yaptıkları transferlerle iyi kadro kuramayan Başkan Engin Koyun ve yönetim kuruluna mı?

Pazar günü yine Mandjeck, Mehmet Taş ve Kolovos gibi aynı özellikte üç oyuncu ile iç saha maçına çıkan Mehmet Altıparmak’a mı?

Defansta çok büyük hatalar da yapan, ayağımızdaki topa rakibe veren Mazlum Demir’e mi?

Aynı şekilde maç koptuktan sonra yaptıkları bireysel hatalardan 4. ve 5.golü yememizi sağlayan Musa Nizam ve kaleci İsmet’e mi?

Yoksa ligin ikinci yarısındaki maçlarda etkili olamayan, Denizlispor maçında da orta bile yapamayan Benhur Keser’e mi?

Yoksa sezon başından beri yönetim kurulunun hatalarını görmeyip susan bir grup taraftara mı?

Evet, Denizlispor yenilgisini, buna yenilgi de demek doğru değil.

Peki, bu hezimeti ve rezaleti kime yazacağız?

… … …

Son 5 maçta kaybetmeyen bir Kocaelispor vardı.

Bu 5 maçın ikisini kazandık, üçünden beraberlikle ayrıldık.

Belki çok iyi futbol oynamıyorduk ama en azından kaybetmiyorduk.

Dünkü maça da kötü başlamamıştık.

Çok büyük umutlarla aldığımız Kolovos, ilk kez bu maçta kaleye bu kadar yakın oynadı.

İlk 22 dakikada üç gol atabilecek pozisyonlar buldu.

Maçın hemen başında Pereira’nın ortasında arka direkte iyi vursa 1-0 öne biz geçecektik.

… … …

Mehmet Altıparmak’tan önce de, sonrasında da bir oyunumuz yoktu.

Topu defanstan uzun oynayıp, ileri de çoğalamayan, dönen topları alamayan bir takımımız vardı.

Denizlispor maçının ilk 20 dakikasından sonra yine böyle oynamaya başladık.

Bu kez defanstan çıkarken hata yapabileceğimizi hiç düşünmedik.

Babacar, yine kendisine uzun top atılacağını düşünüp ileri doğru koştu.

Mazlum Demir onunla göz göze gelmeden bu kez ayağına oynamak istedi.

Bu dakikaya kadar kalemizde pozisyon bulamayan Denizlispor, bu ani atakta golü buldu.

29’da golü yedikten sonra biraz bocaladık.

O dakikaya kadar da hem sağ bekimiz Mehmet Yılmaz, hem de sol bekimiz Kerem Can, çok sık ileri çıkıp, oyunu rakip sahada oynamamızı sağladı.

Bu ataklarda çok fazla Babacar’ı buluşturamadık.

Dönen topları da alamadık.

Ama en azınan rakibimizi kalemizden uzak tutuyorduk.

İlk yarının sonlarına doğru Mehmet Altıparmak, Kubilay’ı oyuna almak için hazırlık yaptı.

Kubilay, çok fazla ısınamadan 39’da oyuna girdi.

Bir sakatlık da yoktu.

Mehmet Hocam, ilk yarının bitmesini bekleyebilirdi.

Maçın ilk yarısının son bölümünde Pereira’nın attığı golle soyunma odasına 1-1 eşitlikle girdik.

Bu gol bizim ikinci yarıda oyunda kalmamızı sağlayacaktı.

… … …

Ama öyle olmadı.

İkinci yarının hemen başında bir amatör takımın bile yemeyeceği golü kalemizde gördük.

Sol kanattan neredeyse 40-50 metre atılan uzun topta Kerem Can, kademeye giremedi, akıl almaz bir gol yedik.

2-1 geriye düştükten sonra uzun bir aradan sonra maç kadrosuna alınan Samed Ali, oyuna girdi, Babacar ile birlikte çift forvet oynadı.

Samed Ali, belki de maçın kırılma anı olacak pozisyonda oyuna girer girmez, ilk topla buluşmasında kafa ile topu ağlara gönderemedi.

… … …

Maçın son bölümlerindeki oyunumuzu ve Kocaelispor’u anlatmak gerçekten utanç verici bir durumdu.

Çünkü son 20 dakikada sahada Kocaelispor diye bir takım da yoktu.

Sahada ne yaptığını bilmeyen bir futbolcu grubu vardı.

 Kenarda da aynı şekilde teknik heyetimizde yaptığı değişikliklerle takımın iyice omurgası bozulmuştu.

Hani son bölümlerde 1 puana bile razı olabileceğimiz bir durumdaydık.

Ama bırakın beraberliği, adamlar 5 gol attılar.

Daha fazlasını da yiyebilirdik.

Bu utanç bile bize yetti.

Şimdi düşme hattındayız.

Bizi gelecek haftalarda çok zor günler bekliyor.

Belki de ilk kez gerçeklerle bu kadar yüzleştik.

2-3 hafta önce Play-Off’tan söz edenler, takımın düştüğü bu durum karşısında nasıl bir tavır alacaklar…